3. Przeznaczenie ?

Dlaczego to zrobiłam ?

Nie mam pojęcia.

Wiem tylko, że zawładnął mną strach.

Bałam się powiedzieć prawdę.

Teraz zdałam sobie sprawę jaka jestem głupia.

Przecież oni nie pracują w jakimś FBI, żeby mieli prześledzić mój życiorys.

Normalni ludzie- mili, pomocni.

A ja odwdzięczyłam się kłamstwem.

Co ich obchodzi kim ja jestem ?

Nic.

Wczoraj jak się okazało na ulicy rozdzwonił się telefon w sprawie wyposażenia wnętrza mojego nowego lokum. Pytali o adres.

Spojrzałam na ramkę ze zdjęciem, którą trzymałam w ręce.

Mama i ja 3 lata temu.Wtedy było jeszcze dobrze.Widząc jej twarz mimowolnie się uśmiechnęłam i wytarłam pojedynczą łzę spływającą po moim policzku.Niektórzy mogą pomyśleć ,że jestem bez serca. Mogą sądzić ,że nie przejęła mnie jej strata.Ale tak nie jest.Przez te ostatnie lata opiekowałam się nią cały czas.

Szukałam dorywczych prac dzięki, którym mogłabym zarobić na nasze utrzymanie. Do tego musiałam  to wszystko pogodzić ze szkołą.Kiedy już było bardzo źle, zabrali mamę do szpitala.Nie dawali jej szans.

Płakałam po nocach z bezsilności.Nie było nikogo, kto mógłby jej pomóc.

Z biegiem czasu stwierdziłam ,że przez to wszystko stałam się o wiele dojrzalsza.

Kiedy wie się już najgorsze, to oswajasz się z tym wszystkim a z czasem godzisz.

Chociaż, w głębi serca liczysz na cud…

Bo czy można pogodzić się ze śmiercią bliskiej osoby ?

Po tym wszystkim, po pogrzebie czułam ,że brakuje mi sił na cokolwiek.

Nawet płacz.

Postanowiłam przenieść się do Barcelony i zacząć nowe życie.Wiem, że ona by tego chciała.

Nagle zdałam sobie sprawę, dlaczego nie powiedziałam prawdy.Nie chciałam po prostu mieszać mu w życiu.

Jedyne czego pragnę to być w tym samym mieście co on i widywać go czasami.Poznać go.

Odłożyłam ramkę na szafkę i westchnęłam.

Wstałam i wzięłam się za dalsze rozpakowywanie pudeł.

*

-Proszę-zwróciłam się do klientki, kładąc na stoliku filiżankę z kawą.

Następnie ruszyłam w stronę baru, przy którym stała Gina.

Ziewnęłam i oparłam się o blat.

-Zmęczona?

-Taak. Do późna rozpakowywałam pudełka.

Zgrzyt otwieranych drzwi i śmiechy.

-Są i piłkarze.

-Co?- spytałam nieprzytomnie.

-Tam-wskazała ruchem głowy-idź, ich obsłuż.

-Jasne-powiedziałam i się odwróciłam.

I na chwile zamarłam.

Moim oczom ukazał się Rafael we własnej osobie z jakimś blondynem.

Zajęli jeden ze stolików przy oknie i śmiali się z czegoś do rozpuku.

Nagle brunet obrócił głowę w moją stronę i mnie zobaczył.

-Mel !-krzyknął uradowany.

Ruszyłam w stronę stolika.

-To musi być przeznaczenie-uznał, gdy znalazłam się przy nich.

-Wątpię. Nie wierze w coś takiego. Zwykły przypadek-odparłam.

On tylko pokręcił głową i zerknął na swojego towarzysza.

-Melanie, to mój kumpel z drużyny- Gerard.

-Witaj, miło Cię poznać.-wstał i podał mi rękę.

-Cześć. Wzajemnie.

-Rafa dużo o Tobie opowiadał. Szczególnie o tym jak…-nie dane mu było skończyć, bo został uderzony przez Alcântare w ramię.

-Okey, rozumiem. Już się zamykam-uśmiechnął się.

-Co zamawiacie ?-zapytałam

-Na razie wystarczy Pepsi.

*

-Stary, na nic bym nie liczył. Na pewno ma chłopaka.- stwierdził  Deulofeu i skierował wzrok w stronę Melanie, która rozmawiała z Nico.

-Skąd taki wniosek? -zapytałem i upiłem łyk napoju.

-Bo wygląda na dziewczynę, która ma chłopaka.

-A jak wygląda dziewczyna, która ma chłopaka.?- ponownie zapytałem i uniosłem brew.

-Noo.. tak jak ona- odrzekł Gerard , na co ja parsknąłem gromkim śmiechem.

-Proszę Cię. Już nic nie mów- odparłem i spojrzałem kolejny raz w stronę dziewczyny.

Uśmiechnąłem się sam do siebie.

Muszę cię poznać-pomyślałem.

*

Słońce zaczęło zachodzić za horyzont.

Spojrzałam przez okno po czym wcisnęłam trampki na nogi i chwyciłam klucze od mieszkania. Chwile później zbiegłam po schodach i wyszłam na otwartą przestrzeń.

Szłam prosto przed siebie nie zastanawiając się gdzie dojdę.

W najbliższych dniach zamierzałam zwiedzić tutejsze atrakcje, ale na początek chciałam lepiej poznać miasto.

Spacerowałam jakiś czas kolorowymi aż, w końcu  skręciłam do parku. Przemieszczałam się chwilę jedną  z dróżek. Natrafiłam na ławkę i przysiadłam na jej oparciu, kładąc nogi tam gdzie powinna znajdować się tylna część ciała.Spojrzałam na gwieździste niebo i cicho westchnęłam.

-A ona próbuje mi wmówić, że to zwykły przypadek.-usłyszałam gdzieś obok siebie.

Uśmiechnęłam się lekko i  spojrzałam w jego stronę. Podszedł i usiadł obok mnie.

Nastała cisza, którą chwile później przerwał.

-Jest piękne.

-Wprost  niesamowite-dodałam i zwróciłam wzrok ku niebu pełnemu gwiazd. 

 ~*~

_______________________

Jak widać dodaje coś wcześniej ;o

Rozdział jakiś taki dziwny.

Składający się jakby z różnych wątków.

I kolejny blog kiedy pojawia się park.

No cóż ..Niestety jestem mało oryginalna ;)

A teraz pare ogłoszeń :

W mojej głowie zrodził się pomysł na coś zupełnie nowe opowiadanie.

Jeśli jesteście ciekawi, zaglądnijcie TU .

Założyłam też Twittera.

A , jeśli byliście zainteresowani blogiem "Summer ..." to [ klik ] .

Jest tam pierwszy i jedyny rozdział.

Wybaczcie, jeśli pojawiły się jakieś błędy.

A dzisiaj mecz ; 3

Visca el Barca !