4. Chłopak z Blaugrany.

-Nigdy wcześniej nie spotkałem Cię w Barcelonie. Przyjechałaś tu na wakacje ?

-Nie, przeprowadziłam się tu niedawno.- odparłam-Musiałam zmienić otoczenie po śmierci mamy.

Spojrzał na mnie.

-Przykro mi.-powiedział.

-Nie ma sprawy-uśmiechnęłam się słabo.

Zamilkliśmy.

-A czemu akurat to miasto?- zapytał przerywając ciszę.

-Czuję ,że coś mnie z nim łączy-właściwie to prawda.

-Coś o tym wiem. Barcelona to wspaniałe miasto.-stwierdził wpatrując się w nieokreślony punkt przed sobą.

 Coraz częściej milkliśmy, co powodowało ,że czułam się niezręcznie, więc zeskoczyłam z ławki i odparłam.

-Na mnie chyba już pora…

-Odprowadzę cię.-zaproponował i stanął obok mnie gotowy do drogi.

-Ne trzeba. To niedaleko. A poza tym mam parę spraw do przemyślenia i…

-nie chcesz abym zawracał ci głowę?- dokończył i ujrzałam smutek malujący się na jego twarzy.

-Nie chciałam ,żeby to tak zabrzmiało. Naprawdę ja .. –zaczęłam się jąkać.

-Nie, spoko. Rozumiem. Nie jesteś zainteresowana znajomością ze mną i chcesz mi to jakoś dać do zrozumienia od jakiegoś czasu. Bywa. W takim razie, trzymaj się !- i odszedł.

Tak po prostu.

A ja stałam jak ta kretynka i patrzyłam jak się oddala.

To wszystko było beznadziejne. Chciałabym go bliżej poznać, ale jeśli to wszystko miałoby opierać się na kłamstwie to nie było w tym najmniejszego sensu. A jeśli powiedziałabym prawdę.

Nie. Za późno …

[ tydzień później ]

Kolejny dzień pracy.

Wycierałam właśnie stolik, kiedy do Peloty wszedł Gerard.

-Cześć-przywitał się-Jak się masz ?

-Dziękuję, dobrze.- uśmiechnęłam się do niego-A ty ?

-Ja ? wspaniałe. Tylko Alcantara doprowadza mnie do szału.

-A to dlaczego?- zainteresowałam się i założyłam ręce na piersi.

-Od jakiegoś czasu jest nie do zniesienia. Zachowuję się jakby uleciało z  niego powietrze. Jak zapytałem co go tak przybiło to powiedział ,że lodowce na Antarktydzie.

Ale wiesz co ?

-Co?- zapytałam.

-Wydaję się mi, że to przez ciebie.-odrzekł triumfalnie.

-Przeze mnie?- zdziwiłam się-Niby dlaczego ?-zmarszczyłam brwi.

-To oczywiste- popatrzył na mnie jak na idiotkę.-Dałaś mu kosza.

-Nie dałam mu..- zaczęłam, ale ten mi przerwał.

-Jasne, jasne. Od początku mówiłem ,że masz chłopaka.

-Nie mam chłopaka-powiedziałam i się uśmiechnęłam , bo ta rozmowa zaczynała mnie bawić.

-Nie?- zdziwił się- To zgrywamy niedostępną..

-Niedostępną.- powtórzyłam jak echo.

-Ty już się nie wypieraj. Tobie to może zwisa i powiewa, ale .. dziewczyno ! Ja mam go na co dzień.!

Teraz tu nawet ze mną nie przychodzi. A wiesz jak ja uwielbiam tutejsze jedzenie …

Teraz już całkowicie pomyślałam ,że ten cały Deulofeu ma nie równo pod sufitem, 

albo martwi się o przyjaciela ..

-Musisz mi pomóc! Przyjdź dzisiaj na imprezę.-powiedział błagalnym tonem głosu.

-Nie ma szans. Nie chodzę na imprezy-odwróciłam się z zamiarem odejścia ,kiedy on chwycił mnie za rękę i obrócił w swoją stronę.

-Błagam … będę twoim dłużnikiem-złożył dłonie i wpatrywał się we mnie czekając na odpowiedź.

-Nie-skwitowałam.

Przeklął niezadowolony i opuścił ręce.

-Masz-powiedział ,wręczając mi kawałek kartki do ręki- tu jest adres. Jakbyś zmieniła zdanie to przyjdź.

-Ale ja tam nikogo nie zmam.-stwierdziłam

-To poznasz. A na pewno jedna osoba bardzo się ucieszy.

Uśmiechnął się krótko i wyszedł.

                                                                       ~*~

Wygładziłam materiał czarnej sukienki i zadzwoniłam dzwonkiem. Drzwi otworzył Gerard.

-Wiedziałem ,że przyjdziesz – rzekł uradowany.

W tle było słychać głośną muzykę przez co ledwo go słyszałam.

Nie zdążyłam nic powiedzieć ani zrobić chociażby krok, bo przy Deulofeu pojawił się Rafa. Gdy mnie zobaczył zmarszczył brwi.

-Co ty tu robisz ?-zapytał beznamiętnym tonem.

W tej chwili zaczęłam żałować ,że nie zostałam w domu.

A może jeśli teraz się wycofam i …

W mgnieniu oka Alcantara stanął bliżej i przypatrywał się mi intensywnie.

W tej chwili już nie myślałam, tylko powiedziałam.

-Wiesz , jednak wchodzę w tą znajomość –puściłam mu oczko i mijając go i stojącego dalej w drzwiach Gerarda ,weszłam do środka.

Kątem oka widziałam jak Rafinha się uśmiecha.

_______________________________________

Wybaczcie.

Nie chciałam.

Napisałam ten rozdział daawno i chyba jakoś tak na odwal się.

Następny będzie lepszy ! 

Mówię serio.

A tak w ogóle to strasznie dużo w tym rozdziale było "nie"

PS. Zna się ktoś dobrze na bloggerze ? Potrzebuję osoby ,która mogłaby mi pomóc. ;-)