6. Dobry czas.

Pierwsze co czuję po przebudzeniu to ból głowy. Nie straszny, bywały gorsze. Przecieram ręką twarz i otwieram oczy. W pokoju panuje półmrok, spowodowany zasuniętymi roletami. Zastanawiam się gdzie jestem.

-Dzień dobry.

Rozbrzmiewa głos gdzieś z boku a ja podskakuję jak oparzona.

-Jestem  tak przerażający?

Alcántara.

-Tak, twój widok z rana to coś okropnego-mówię nie patrząc na niego.

-Za to ja w takiej wersji mógłbym oglądać cię codziennie-stwierdza z przekąsem

Marsze brwi.

-Jest aż tak beznadziejnie?- pytam i spoglądam na niego.

-Wręcz przeciwnie-uśmiecha się.

Nagle dostrzegam swoje odbicie po drugiej stronie pokoju w lustrze.

Włosy w nieładzie, wczorajszy makijaż i jestem w samej bieliźnie.

- O .. rany.

Wyskakuję z łóżka i przeszukuję pokój w poszukiwaniu sukienki i butów. Gdy je znajduję siadam na krawędzi łóżka tyłem do Brazylijczyka.

-Czy my .. czy my ze sobą..?- pytam

-Spaliśmy ? niee –słyszę jego głos.

Przytakuję.

-Ej, co się dzieje?

-Nie, nic. Czas na mnie.

Udaję się w stronę drzwi , które omal mnie nie uderzają, gdy ktoś z impetem wchodzi do środka.

-Witaj..cie. Łooł.

Czuję się skrępowana i zażenowana.

Widzę przed sobą chłopaka o ciemnej karnacji, trochę starszego i jakby znajomego.

-Braciszku, nie wiedziałem, że masz gościa- mówi ów nieznajomy ukazując rząd białych zębów.

-Jestem Thiago. Brat tego tam ..A ty ?-zwraca się do mnie.

-Może innym razem-mówię i mocniej ściskam sukienkę w ręce.

Mijam go i wychodzę.

Słyszę za sobą krzyki, ale nie zwracam na nie uwagi.

*

Przygotowuję kawę, gdy nagle słyszę dzwonek oznajmiający przybycie kolejnego gościa.

-O nie-mówię do siebie i kucam za  ladą

-Co się dzieje?- pyta Gina przyglądając się mi badawczo.

-To Rafael! Nie może się dowiedzieć, że tu jestem.Ratuj mnie – szepczę.

-Wisisz mi przysługę-słyszę ją jak przechodzi obok mnie.

*

Ubrana w zwiewną sukienkę poprawiam koka i kieruję się w stronę drzwi. W planach mam długi spacer. Wychodzę, zamykam drzwi na klucz, odwracam się i prawię wpadam na Alcántare.

-Co ty tu robisz?- pytam

-A jak myślisz? Nie odbierasz moich telefonów, sms-ów, unikasz mnie-Wyrzuca z siebie.

Fakt, od tego pamiętnego poranka moja komórka dzwoniła lub brzęczała bez przerwy.

-Chodzi o mojego brata czy o noc? Nie wykorzystałem Cię. Naprawdę..-nie przestaje

mówić.

-Nie, nie o to- mówię.

-A o co Mel? Powiedz mi..-podchodzi do mnie i chwyta za ramiona.

-Nie wiem czy to powinno się dziać, nasza znajomość-wypowiadam powoli.

Powoli zbiera się mi na płacz.

-Zależy mi na Tobie. Nie chcę tego kończyć. Jeśli można zakończyć coś co jeszcze się nie zaczęło- odrzekł.

Widzę smutek w jego oczach.

Nagle odchodzi ode mnie i staję przy ścianie.

-Chyba..chyba ,że ty nie odwzajemniasz moich uczuć. Może o to chodzi, może..-gorączkuję się.

Nie wytrzymuję, nie daję rady.

Wiem, że to na co się piszę może zakończyć źle, ale ..

Podchodzę do niego i całuję.

-Jesteś dla mnie ważny- szepczę i przytulam się do niego.

Czuję jak mnie obejmuje.

*

Poznajemy tysiące ludzi i nikt nas nie wzrusza. Aż w końcu pojawia się ta jedna osoba. I odmienia nasze życie. 

Bezpowrotnie.

2 tygodnie później.

-Jest cudownie!- mówię.

Ściągam okulary i zakładam je na włosy.

-Tak skwar, że nie da się wytrzymać ..- wzdycha Rafael.- a my, zamiast jak normalni ludzie, siedzieć w klimatyzowanych domach to spacerujemy..

-Nie marudź-ściskam jego dłoń i przyspieszam.

-Błagam- zastępuje mi drogę.- Proszę chodźmy do mnie-łapie mnie w pasie.

-No dobrze-mówię zrezygnowana i zaraz się uśmiecham.

To były dobre dni. Czas mijał mi szybko. Jak nie kafejka to chłopak.

 "O, co ja bym dał za to, żeby zawsze było lato. "

Miesiąc później.

-Nie budź mnie. Chcę spać- mruczę i próbuję przewrócić się na drugi bok.

-Ty cały czas byś spała!- oburza się Rafinha.

-Dobra- wzdycham i podnoszę się na łokciach.- To co mamy robić?

-Nie wiem. Ale zróbmy coś! Jesteśmy młodzi, wolni !

-Ale jesteśmy też słabi i zmęczeni- stwierdzam.

-Czy ty zawsze musisz być taka realistką?!-uśmiecha się.

-Za to mnie lubisz-mówię.

Spogląda na mnie.

-Za to cię kocham-wypowiada.

Wyciągam dłoń z pod kołdry i gładzę go po policzku.

-Ja Ciebie też kocham-szepczę.

„Nawet nie wiesz jak bardzo” dodaje w myślach.

~*~

Na początku chciałam stworzyć z 20 rozdziałów tego opowiadania.

(Tak, tak.Tyle chciałam Was męczyć ;p)

 Ale jak pewnego dnia o tym myślałam to stwierdziłam,że to nie ma sensu.

Straciłam chęć na pisanie tego opowiadania. Chciałam, żeby było inne.

Chciałam by było więcej emocji, uczuć a nie samych, suchych dialogów.

Postacie bez charakterów.

Więc...

Pojawi się jeszcze jeden rozdział i epilog.

Huura !! ;D