7. Prawda.

[ Goo Goo Dolls- Iris ]

-Myślisz nieraz o przyszłości?

Pytanie zawisło w powietrzu. Otworzyłam na chwilę oczy,chociaż jedyne co zobaczyłam to ciemność.Była noc a my leżeliśmy na łóżku.

-Bardzo często- wypowiedziałam w końcu.

Rafael wzdrygnął się. Pewnie był pewny, że już śpię.

-I co widzisz?- wyszeptał.

-Widzę siebie. Samą. Siedzę w pustym mieszkaniu z psem, czytam książkę i piję herbatę. Właściwie to nic szczególnego.

-Sama?- zapytał.

-Zdecydowanie- potwierdziłam.

Poruszył się niespokojnie.

-Z wyboru?

-Po części tak. Są ludzie, którzy nie są stworzeni do bycia z kimś-odrzekłam.

Prychnął cicho.

-Nikt nie jest stworzony,by być samotnym..

Mijają sekundy.

-A wiesz co ja widzę?

Zainteresowana obróciłam się w jego stronę.

-Widzę siebie i ciebie. Razem -powiedział.- Ja traktuję to bardzo poważnie i nigdy cię nie zostawię.

Zacisnęłam mocno powieki, pojedyncza łza spłynęła po moim policzku.

‘Gdybyś tylko wiedział..nienawidziłbyś mnie.’

-Duży dom z wielkim ogrodem. Będziemy mieć 2 dzieci. Chłopczyka i dziewczynkę.

Tim i Grace.

Zamarłam. Czy on właśnie? Nie może znać prawdy. Inaczej nie mówiłby tego tak spokojnie.

-Grace? –powtórzyłam.

-Tak, to bardzo ładne imię- prawie czułam jak się uśmiecha.

-Będzie cudownie-rzekł uradowany.

-Tak na pewno- powiedziałam.-Śpijmy, późno już.

Mimo chęci w ogóle nie mogłam zasnąć. A jeśli już się mi udało to śniły się mi jakieś koszmary.

Zobaczyłam ją. Pomachała do mnie i się uśmiechnęła.

Zaczęłam biec w jej stronę.

-Mamo! –krzyczałam.-Jesteś tu.

Wtuliłam się w nią i zaczęłam płakać.

-Spokojnie, Grace. Wszystko będzie dobrze.

-Nie, mamo. Nie będzie-chlipnęłam.- On nie będzie chciał mnie znać. Na pewno.

Spojrzałam na nią mając nadzieję, że mimo wszystko zaprzeczy. Ona jednak po dłuższej chwili dodała.

-Nie możesz tego ciągnąć. Wiesz sama, że nie dasz rady tak żyć. Jeśli nie wybaczy. Trudno.  Nic na to nie poradzisz. Ale on ma prawo znać prawdę- powiedziała spokojnie i pocałowała mnie w czoło.

-Wtedy zostanę sama. Całkiem sama- głos się mi załamał.

-Ja zawsze będę przy Tobie. Nie zapominaj o tym. Kocham cię, córeczko. I wiem ,że postąpisz dobrze.

Budząc się czułam zaschnięte łzy na policzkach. Wstałam próbując nie obudzić Brazylijczyka, napisałam krótką kartkę, żeby się nie martwił i wyszłam.

Wiedziałam co mam robić.

Do pracy przyszłam przed rozpoczęciem mojej zmiany. Jeśli wcześniej byłam pewna tego co zamierzam teraz miałam wątpliwości. Wystarczy jedna rozmowa. Jedna zwykła-niezwykła rozmowa, która może zmienić wszystko. I nie mogłam być egoistką. Nie liczyłam się tylko ja, były jeszcze dwie inne osoby. Jednej z nich właściwie w ogóle nie znałam, ale jak się okazało to moja jedyna rodzina. Natomiast tą drugą… po prostu kocham. To moje pierwsze prawdziwe uczucie.

Czas spędzony w Pelocie minął mi bardzo szybko. Za szybko. Chociaż powinnam się cieszyć, bo moja praca pozostawiała wiele do życzenia. Byłam zamyślona i nie wiedziałam co się wokół dzieje. Dobrze ,że Gina dawała mi instrukcje co mam robić. Nico przez cały czas bacznie mnie obserwował. W pewnym momencie miał już zamiar podejść i dowiedzieć się o co chodzi, ale pokręciłam głową dając znak ‘nie chcę o tym gadać’.

A teraz szłam przed siebie szybkim krokiem. Wiedziałam ,że jeśli się nie pospieszę to na pewno się rozmyśle i nie zrobię tego co powinnam. Stawiałam wszystko na jedną kartę.

*

Szłam korytarzem rozglądając się na boki. Szukałam odpowiedniego pomieszczenia.

‘To pewnie gdzieś tutaj’ pomyślałam i skręciłam w prawo.

*

[ W tym samym czasie. ]

 

-Co chcesz, Deulofeu?  Jasne, widzimy się później, bo teraz idę się spotkać z trenerem, muszę załatwić jedną sprawę.

*

Zapukałam do drzwi. Po drugiej stronie usłyszałam ‘Proszę wejść’. Uchyliłam je powoli.

Siedział za biurkiem i wypełniał jakieś formularze. Nagle westchnął ciężko, przekreślił kartkę parę razy długopisem i podniósł na mnie wzrok. Uśmiechnął się serdecznie.

-Witaj.. Melanie, prawda? Jesteś koleżanką Rafinhii. O ile się nie mylę.

-Tak, wszystko się zgadza- powiedziałam słabo.

-Wszystko w porządku? -zaniepokoił się. –Może napijesz się wody?

-Nie, dziękuję. Zajmę tylko chwilę-wysiliłam się na uśmiech.- Mogę?- spojrzałam na krzesło.

-Tak, siadaj. Zamieniam się w słuch. Co Cię do mnie sprowadza?

- Kojarzy pan może Helen Fosher?- zapytałam.

- Helen…tyle lat. Oczywiście ,że pamiętam.. Co u niej? –zainteresował się.

-Nie żyje. I właśnie to mnie tu sprowadza – powiedziałam powoli.

Zobaczyłam niedowierzanie w jego oczach.

-Chodzi o to, że .. –zaczęłam.

*

Zmierzałem do gabinetu trenera. Chciałem szybko załatwić sprawę i później spotkać się jeszcze Mel. Już planowałem co będziemy robić, kiedy usłyszałem znajomy głos.

Podszedłem bliżej drzwi, które były delikatnie uchylone. Nie powinienem podsłuchiwać, ale musiałem dowiedzieć się co ona tu robi.

*

-Jestem córką Helen i nie nazywam się Melanie Stine, tylko Grace Fosher. W dzień w którym umarła, w ostatnich sekundach powiedziała mi, powiedziała .. Jesteś moim ojcem-wydusiłam.

Gdy to usłyszał, wyprostował się. Patrzył na mnie z niedowierzaniem.

-Ty, ty jesteś .. –zaczął i pokręcił głową.

-Nie oszukuję cię. Musisz mi uwierzyć. Powiedziała mi prawdę. Chciała, abym wiedziała, że ktoś jeszcze mi został.

-Kłamałaś przez cały czas.. 

Usłyszałam głos za sobą.

Odwróciłam się i zobaczyłam Rafaela, który stał w otwartych drzwiach i wpatrywał się we mnie beznamiętnie.

-To nie tak .. ja .. – wstałam i ruszyłam w jego stronę.

Ale on już zawrócił. Wybiegłam za nim i złapałam go za rękę, którą od razu wyrwał z mojego uścisku.

-Nie powiedziałam Ci tylko jak naprawdę się nazywam, ale to nic nie zmienia.

-Oh, doprawdy? Nic nie zmienia.. –przystanął. – Od początku grałaś w jakąś grę, kłamałaś na każdym kroku. A ja jak głupi zakochałem się. Planowałem z Tobą przyszłość! A ty nawet nie miałaś zamiaru zaszczycić mnie wiadomością jak się faktycznie nazywasz. W ogóle to chciałaś mi kiedyś powiedzieć ?-zapytał z kpiną.

Gniew jaki z niego emanował..przerażał mnie.

-Bałam się od razu powiedzieć prawdę,  nie chciałam, żeby wiedział kim jestem- wyszlochałam tym samym nie odpowiadając na jego pytanie.

-Dość tego. Idę stąd- powiedział i skierował się w stronę wyjścia.

-Nie, zaczekaj! –krzyknęłam.

-Zostaw mnie -warknął.-Nie chcę tego słuchać. Co więcej, nie chcę Cię już znać.

Coś we mnie pękło.

Zabolało.

I to okropnie.

 ~*~

Rozdział skończyłam dosłownie przed chwilą. Cóż, nie jest taki zły. Tak jak mówiłam. Pojawi się jeszcze jeden rozdział i epilog, bądź tylko to drugie. Zobaczę jeszcze ;)

Ostatnio nie daję mi spokoju pomysł na nowe opowiadanie. I nie mam pojęcia czy się za to zabierać, czy dać sobie spokój. A mianowicie chodzi o bloga o dzieciach naszych barcelońskich piłkarzy,ale tak 20 lat w przód. Jak już są dorośli. Nie wiem sama co robić.

Chyba to wszystko.

Pozdrawiam gorąco ; *